Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα

 «Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Δεν είμαι ζωντανή. Δεν είμαι πεθαμένη. Είμαι... Είμαι απλά τόσο μόνη» Τζούλι, Return of the Living Dead 3 (1993)

Πριν από έναν χρόνο είχα κάνει ένα αφιερωματάκι στα βαμπίρ. Τώρα ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με τη μεγάλη μου αγάπη: τα ζόμπι. Τα οποία ναι. ΔΕΝ είναι χορτοφάγα.

Τα ζόμπι «κουβαλούν» στους νεκροζώντανους ώμους τους μια ολόκληρη μυθολογία. Που έχει σχέση με τον ρατσισμό (τον διαχωρισμό του «εμείς» και του οι «άλλοι»), με την υπερκαταναλωτική κοινωνία που καταστρέφεται και οδηγείται στον εκφυλισμό (ίσως και την εξάλειψη), με τις αδηφάγες ορέξεις της σύγχρονης εποχής, με τη μοναξιά, την απογοήτευση. Δεν διαθέτει τον ερωτισμό ενός βαμπίρ, άλλωστε το μόνο βέβαιο είναι ότι τα ζόμπι δεν σε... φτιάχνουν. Και δεν μπορείς να τα ερωτευτείς. Τι πιο ταιριαστό για μια ψυχρή εποχή σαν τη δική μας;

Κορυφαίος εκφραστής αυτού του είδους φυσικά ο Τζορτζ Ρομέρο που με τις ταινίες του κατάφερε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τους φόβους και τις ανησυχίες μιας ολόκληρης γενιάς. Δεν είναι τυχαία η επιλογή στη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» ενός Αφροαμερικανού ως ήρωα. Η επιλογή είναι μία: η πορεία προς το μέλλον με στόχο τη διάσωση ή η «κατασπάραξη» από τα κατάλοιπα του παρελθόντος.

Τα ζόμπι μεγάλωσαν (τόσο μέσα από τις ταινίες του Ρομέρο, όσο και μέσα από τις δεκάδες άλλες εκδοχές τους), ενώ στην ουσία παρέμειναν το ίδιο χαζά και λαίμαργα. Από το Braindead, στο ιδιοφυές 28 μέρες μετά και από το Κακό του Γιώργου Νούσια στο κωμικό Shaun of the Dead, τα ζόμπι έχουν εμπνεύσει δεκάδες ταινίες.

Ακόμα και κόμικ έγιναν και -σήμερα- επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά.

Το Walking dead (πίσω από το οποίο βρίσκεται ο Φρανκ Ντάραμποντ του Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ) ασχολείται με μια ομάδα επιζώντων από μια καταστροφή που έχει αφήσει  πίσω της δεκάδες ζόμπι. Μια σειρά που ξεκινά με τη δολοφονία ενός μικρού ζομπο-κοριτσιού –κανιβαλίζοντας όλα όσα θεωρούνται πολιτικώς ορθά- δεν μπορεί παρά να ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Σωστά; Εεεε... όχι ακριβώς.

Καλογυρισμένο, με πολύ ενδιαφέροντες δεύτερους χαρακτήρες και μια πιθανότητα να αναπτυχθεί πολύ καλά το τηλεοπτικό Walking Dead τράβηξε ήδη τα βλέμματα. Ωστόσο, στα πλην ένα αμήχανο πρωταγωνιστικό τρίο, μερικά πρώτα επεισόδια που δεν εξηγούν και πολλά για το πως τα πράγματα κατέληξαν εκεί όπου τα βρίσκουμε (αν και διατηρώ μια ελπίδα για τα επόμενα επεισόδια), ενώ όσο για τους βασικούς χαρακτήρες; Δεν ξέρω αν η επιλογή μιας ομάδας «βλαχο-Αμερικάνων» (μας κάνουν πλάκα με τον καουμπόι, έτσι;;;) αποτελεί ανατροπή ή συμφωνία με τους κανόνες. Θα δείξει. Το αντιρατσιστικό πνεύμα, πάντως, το έχει πιάσει... Κι εμείς οι ζομπο-λάτρεις περιμένουμε απλά να δούμε τη συνέχεια... to a small screen near us.

Τάιλερ Ντέρντεν