«Έφυγε. Μου έδωσε ένα στυλό. Της έδωσα την καρδιά μου και μου έδωσε ένα στυλό» Λόιντ Ντόμπλερ, Say Anything
Ο όρος «κλασσικό» συνήθως ηχεί στο μυαλό μας βαρύς, ασήκωτος. Το κλασσικό δεν είναι όμως απαραίτητα... ασπρόμαυρο. Μπορεί να είναι ανάλαφρο, πολύχρωμο, μπορεί να είναι νεανικό. Μπορεί να είναι και ροκ.
Το 1989, μετά από μία δεκαετία ταινιών με ιστορίες γυμνασιόπαιδων και λυκειόπαιδων που ανέδειξε πολλούς σταρ (βλέπε Πάτρικ Ντέμπσι του Grey’s Anatomy), έκανε την εμφάνισή της στις αίθουσες η ταινία Say Anything, κινηματογραφικό ντεμπούτο του Κάμερον Κρόου (Almost Famous).
Σε αυτήν ο τρυφερός Λόιντ ερωτεύεται την πανέξυπνη, αλλά και απρόσιτη Νταϊάν. Πατρικές αντιρρήσεις, το τέλος των μαθητικών χρόνων, σημαντικές αποφάσεις θα θέσουν εμπόδια στο εκκολαπτόμενο ειδήλιο.
Πολλά χρόνια αργότερα -και συγκεκριμένα το 2002- το περιοδικό Entertainment Weekly θα έγραφε ότι το Say Anything αποτελεί «τη μεγαλύτερη μοντέρνα ρομαντική ταινία».
Το φιλμ είναι κλασσικό γιατί καταφέρνει και παραμένει φρέσκο, ακόμα και μετά από χρόνια. Γιατί ξεπερνά την εποχή του (τέλη ’80s) και φτάνει μέχρι τη δική μας. Γιατί καθιέρωσε τον Τζον Κιούζακ ως τον καρδιοκατακτητή του «σκεπτόμενου teenager». Γιατί έχει ένα σούπερ σάουντρακ. Γιατί οι έφηβοί του είναι άνθρωποι με πραγματικά προβλήματα και προσωπικότητα και όχι απλά κινούμενα σώματα που αποζητούν σεξ με κάθε τρόπο (ναι, αυτό ήταν σπόντα για τις Αμερικανικές Πίτες).
Για τη σκηνή όπου ο Λόιντ με ένα τεράστιο ραδιοκασετόφωνο κάνει καντάδα κάτω από το παράθυρο της Νταϊάν, ή για εκείνη την άλλη που ο Λόιντ με ένα δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι καταρρίπτει και επανασυνθέτει τη σχέση του με την Νταϊάν. Και τελικά επειδή το Say Anything καταφέρνει το ακατόρθωτο: να εμφυσήσει λίγο ρομαντισμό ακόμα και στην καρδιά του πλέον κυνικού θεατή.
Τάιλερ Ντέρντεν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου