Ο σχεδόν

H Σιμόν ντε Μπωβουάρ, έγραφε τον περασμένο αιώνα, πως "δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι", εννοώντας- αν την ερμηνεύω σωστά- ότι  η εικόνα που βλέπουμε πάνω σ' έναν άνθρωπο την οποία ο εγκέφαλός μας μεταφράζει ως θηλυκό αποτελεί εν πολλοίς μία πολιτισμική προσθήκη. Μήπως ισχύει το ίδιο και για τους άνδρες; Φοβάμαι πως ναί. Το φυλετικό στερεότυπο παγιδέυει αμφότερα τα φύλα.

 Αν αυτές οι κουβέντες φαντάζουν στον 21ο αιώνα πλέον που διανύουμε, αστέιες, περιττές, γελοίες ή δεν ξερω τι άλλο, στην Ιρλανδία  του 19ο αιώνα δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα.

         Η ταινία του Rodrigo Garcia  Albert Nobbs ,σε σενάριο της πρωταγωνίστριας Glenn Close και βασισμένη σε υλικό του George Moore και Istvan Szabo, αφηγείται μία εντελώς τραγική ιστορία. Και ειναι αξιοσημείωτο , οτι αν προσέξει κανείς το εξυπνα μονταρισμένο τραίηλερ, θα του δημιουργηθεί η εντύπωση- όπως δημιουργήθηκε σε μένα- ότι πρόκειται  περί μίας προσεγμένης παραλλαγής της ελληνικής κωμωδίας Αχ Και Να'Μουν Αντρας  με τη Μάρω Κοντού, αν θυμάστε. Μια γυναικα που ποθεί να ζήσει και να εργαστεί, βάσει της ανθρωποσύνης της και όχι να περιορίζεται λόγω του φύλου της, μεταμφιέζεται σε άντρα για να μπορέσει να βρεί δουλειά. Σημειώστε το "μεταμφιέζεται"-διότι ο 'Αλμπερτ  ΔΕΝ  ειναι απλώς μια γυναίκα που πλασσαρεται ως άντρας επειδή αδυνατεί να βρεί εργασία- στην ταινία βλέπουμε πολλές εργαζόμενες γυναίκες, φερειπείν τη Δούκισσα κυρία Μπέηκερ( η τσαχπίνα Pauline Collins) , η οποία διευθύνει το ξενοδοχειο στο οποίο εργαζεται και ο Άλμπερτ, ή τις κοπέλες του υπηρετικού προσωπικού, μεταξύ των οποίων και η νεαρή υπηρέτρια 'Ελεν Ντοζ( η Mia Wasikowska). Ούτε ειναι άνθρωπος με διχασμένη σεξουαλικοτητα. Ο 'Αλμπερτ ΔΕΝ  αισθάνεται κατά βάθος άντρας, είναι γυναικα που υποτίμησαν το φύλο της, το "τιμώρησαν" με το χειρότερο τρόπο, κι αυτη για ν'αντεξει, για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει, αυτοδιεγράφη απ΄τα "μητρώα των γυναικων" ούτως ειπείν. Αποφάσισε να ζει πλέον ως άντρας εχοντας εμφάνιση άντρα. Στην ταινία δεν μας παρυοσιάζονται στοιχεία σχετια με το νομικο στάτους αυτής της ύπαρξης, η ζωή της παρουσιάζεται προφυλαγμενη εντός των τοιχών του πολυτελούς ξενοδοχείου. Φαίνεται πάντως οτι ουδείς ειχε αντιληφθεί την αληθινή ταυτοτητα του Αλμπερτ, εκτος από κάποιον ομοιοπαθή, τρόπον τινά, τον Χιούμπερτ Πέητζ (ΕΞΟΧΗ  η Janet Mc Teer).

   H Close στον ομώνυμο ρόλο δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.Ακόμη και η γνώση του θεατή οτι πρόκειται για γυναίκα ηθοποιό που υποδύεται άνδρα, δεν μειώνει πιστεύω το θαυμασμό και την οδυνηρή έκπληξη που επιφυλάσσει η τραγικότατη, το επαναλαμβάνω, ιστορία.

Σκεφτείτε το: μιά γυναίκα ΑΡΝΕΙΤΑΙ  τη φύση της, το φύλο της, καταδικάζει τον εαυτό της σε ισόβια μεταμφίεση και σπατάλη δυνάμεων, προκειμένου να αποκρύπτει  πράγματα- για το σώμα της, τις λειτουργιες που συνδέονται με το φύλο της, τον ίδιο της τον εαυτό. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα βρήκα την υπόρρητη σύνδεση της γυναικείας κακοποίησης με την απάλειψη της ταυτοτητας.

" Ήμουν μπάσταρδο"  λέει νροπαλά σε μία σπάνια εξομολογητική σκηνή, ο χαμηλοτονος και δίχως εξάρσεις Αλμπερτ. Κι οταν ο Χιούμπερτ τον ρωτάει πως ειναι το αληθινό όνομά του(περιμένοντας ν'ακουσει γυναικείο όνομα), ο αμυντικος μηχανισμος της απώθησης φαίνεται πως εχει το πάνω χέρι, γιατί ο άψογος μπάτλερ του απαντά με βλέμμα όλο απορία  "....'Αλμπερτ".

      Ο 'Αλμπερτ, με το κομψό μαύρο κοστούμι του, τα καλογυαλισμένα παπουτσια του,το κλασικό bowler hat, και την ομπρέλα του, θυμίζει έντονα τις θλιμμένες, ερμητικές φιγούρες του Γαϊτη ή του Μαγκρίτ. 'Οντα θαμμένα μεσα στον εαυτό τους, κινούνται σιωπηλα στο αστικό τοπίο, σπαρασσομενα μεθοδικά απο αβάσταχτη μοναξιά, μέχρι να μείνει μονο ενα αδειο κελυφος απ'αυτά, μία μάσκα.

 Ο 'Αλμπερτ, συναντά με το βίο του απροσδόκητα τη φράση ενός άλλου "απατεώνα", του κυρίου Ρίπλεϋ, στην ομώνυμη ταινία του Αντονι Μιγκέλα: "καλύτερα να είσαι ενα ψέυτικο κάτι παρά ένα αληθινό τίποτα".

 Η ορθότητα της πρότασης ελέγχεται καθημερινά.

Φράνσις