Κινηματογραφικός απολογισμός 2010

Το πρόβλημα φέτος στους Cinεπιβάτες δεν ήταν ότι είχαμε πολλές καλές ταινίες και δεν ξέραμε ποια να πρωτοδιαλέξουμε. Το πρόβλημα ήταν ότι οι καλές ταινίες ήταν ελάχιστες με αποτέλεσμα να μην μπορούνε καν να σχηματίσουν μια λίστα. Μπροστά στον τυφλό ο... μονόφθαλμος, λοιπόν, και ιδού τα... καλύτερα, όπως τα είδαμε εμείς. Ταινίες, ατάκες, σκηνές, ερμηνείες...

Frank Serpico

Αγαπητοί cinepivates, φίλοι και αναγνώστες,

Η παρακάτω λίστα αποτελεί προϊόν καθαρά προσωπικής... σχιζοφρένειας. Δεν είναι ενδεικτική για τις καλύτερες και τις χειρότερες ταινίες του 2010 και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν «μπούσουλας» για τα... Όσκαρ, ας πούμε. Το υποκειμενικό, αυθαίρετο και, σε καμία περίπτωση, αλάνθαστο κριτήριό μου ήταν, σε κάθε περίπτωση, διαφορετικό και ο μοναδικός συνεκτικός κρίκος ανάμεσα στις ταινίες που αναφέρονται στη συνέχεια είναι οι εικόνες και τα συναισθήματα που άφησαν χαραγμένα στο μυαλό και την ψυχή μου, τη δεδομένη στιγμή που τις παρακολούθησα.

Ειλικρινά δικός σας,

Frank Serpico

Μου άρεσαν:

1. Robin Hood (Για τη σκηνοθεσία του Ρίντλεϊ Σκοτ, την υπέροχη φωτογραφία, τα ονειρεμένα τοπία, την πλοκή και την αστείρευτη δράση, τους υπέροχους τίτλους έναρξης και τέλους, αλλά -κυρίως- για τις εξαιρετικές ερμηνείες των Ράσελ Κρόου και Κέιτ Μπλάνσετ και τη μεταξύ τους «χημεία».).

2. Ο λόγος του βασιλιά (Δώστε το Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου στον Κόλιν Φερθ και β' ανδρικού ρόλου στον Τζέφρι Ρας. Τώρα!).

3. Unstoppable (Αυθεντική αμερικανική περιπέτεια από τον «βιντεοκλιπά» Τόνι Σκοτ. Εδώ όμως αφήνει κατά μέρος τα εφετζίδικα κόλπα και εστιάζει στην ακατάπαυστη δράση, την αγωνία και τους δύο πρωταγωνιστές -Ντένζελ Ουάσινγκτον και Κρις Πάιν. Ταινία-ορισμός του «αδρεναλίνη, κανένας δεν θα μείνει»...).

4. Red (All-star καστ σε μεγάλα κέφια: Μπρους Γουίλις, Τζον Μάλκοβιτς, Έλεν Μίρεν, Μόργκαν Φρίμαν, Μπράιαν Κοξ... Γέλιο, δράση και υψηλός δείκτης ευφυίας σε μια κωμωδία δράσης χωρίς... φιοριτούρες, που μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό μια άλλη αγαπημένη ταινία, τους «Αθόρυβους», του 1992.).

5. Salt (Η Αντζελίνα Τζολί είναι η πιο σέξι γυναίκα με ένα -και δύο και τρία- όπλο στο χέρι. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;).

Δεν μου άρεσαν:

1. Επικίνδυνες παρέες (Κάποτε, ο Τομ Κρουζ ήταν ένας ηθοποιός που μπορούσε να παίξει τα πάντα και η Κάμερον Ντίαζ η ιδανική γυναίκα -στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον: σέξι και αστεία. Κάποτε... Αλλά όχι πια.).

2. Killers (Κωμωδία δράσης, υποτίθεται... Αλήθεια, γέλασε κανείς ή μήπως... χόρτασε περιπέτεια; Άστον Κούτσερ και Κάθριν Χέιγκλ στα χειρότερά τους -αν δεχτούμε, φυσικά, ότι μπορούν και καλύτερα...).

3. Οι Αναλώσιμοι (Ωραία, κύριε Σταλόνε. Μάζεψες και Ρουρκ και Στέιθαμ και Λούντγκρεν και Τζετ Λι σε μία ταινία, συν τις «cameo» εμφανίσεις των Μπρους Γουίλις και Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Και τι πέτυχες; Μια τρύπα στο νερό... Με ένα υποτυπώδες, έστω, σενάριο, και πέντε-έξι καλογραμμένες ατάκες, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά...).

4. Inception (Οφθαλμ-απάτη...).

5. Ο Αμερικανός (Ζζζζζζζζζζ....).

ΥΓ: Σημειωτέον, στη λίστα με τα καλύτερα -αλλά και με τα χειρότερα, έτσι;- θα μπορούσαν να βρίσκονται, απ' όσα έχω ακούσει, τα «The Fighter» και «Black Swan». Αλλά δεν τα έχουμε δει ακόμα εδώ...

Ανδρική ερμηνεία της χρονιάς: Κόλιν Φερθ (Ο λόγος του βασιλιά)

Γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς: Εξ ημισείας Ανέτ Μπένινγκ και Τζούλιαν Μουρ (Τα παιδιά είναι εντάξει)

Σκηνοθέτης της χρονιάς: Τομ Χούπερ (Ο λόγος του βασιλιά)

Κινούμενο σχέδιο της χρονιάς: Εξ ημισείας Ο Θαυματοποιός και Εγώ, ο Απαισιότατος

Ατάκες της χρονιάς:

1. «Wait, whose subconscious are we going through exactly?» (Έλεν Πέιτζ, ως Αριάδνη, στο "Inception", εκφράζοντας, προφανώς, και την απορία των περισσότερων θεατών...).

2. «Who sent you? Your hairdresser» (Σιλβέστερ Σταλόνε -ως Μπάρνεϊ Ρος- στον -φαλακρό, σημειωτέον- Στιβ Όστιν ως Πέιν στους "Αναλώσιμους").

3. «What's his fucking problem? He wants to be president». (Μπρους Γουίλις -ως ο μυστηριώδης Mr. Church- ρωτά, Σιλβέστερ Σταλόνε -ως Μπάρνεϊ Ρος- απαντά, για τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ -ως Trench- που μόλις έχει αποχωρήσει από τη σκηνή...).

Σκηνές της χρονιάς:

1. Σιλβέστερ Σταλόνε, Μπρους Γουίλις και Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ μαζί, για πρώτη φορά, στην ίδια ταινία, στην ίδια σκηνή, μέσα σε μια εκκλησία, έστω και για δύο λεπτά (Οι Αναλώσιμοι).

2. Η Αντζελίνα Τζολί -ως πράκτορας Έβελιν Σολτ- εισβάλλει στην κηδεία του Αμερικανού αντιπροέδρου, για να σκοτώσει τον Ρώσο πρόεδρο. Απλά ακαταμάχητη! (Salt).

3. Ένα τανκ πέφτει από το αεροπλάνο που το μετέφερε. Πέφτοντας, ο Μπράντλεϊ Κούπερ -ως υπολοχαγός "Faceman" Peck- πυροβολεί από τον πυργίσκο και καταρρίπτει ένα μαχητικό! (Η πιο τραβηγμένη από τα μαλλιά σκηνή της -ούτως ή άλλως- πιο αναληθοφανούς περιπέτειας της χρονιάς, The A-Team).

Το γεγονός της χρονιάς: Η απομυθοποίηση του 3D

Πότε προλάβαμε από το τεχνολογικό επίτευγμα του Avatar να περάσουμε στον... δισδιάστατο Χάρι Πότερ, δεν κατάλαβα... Γεγονός είναι πάντως, κατά τη γνώμη μου, ότι το ελληνικό κινηματογραφόφιλο κοινό δεν «τσιμπάει» με το 3D και άλλες τέτοιες τεχνολογικές καινοτομίες. Και αυτό συμβαίνει, αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι η μετατροπή μιας αίθουσας 100-200 θέσεων και περιορισμένης οθόνης σε 3D δεν αρκεί, για να πετύχεις ένα πραγματικά εντυπωσιακό -οπτικά- αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου...

 ***

Oldboy

«Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά» &«Το κορίτσι στη φωλιά της σφίγκας»

«Το κορίτσι με το τατουάζ» που βγήκε στις αίθουσες το 2009 ήταν μία ευχάριστη έκπληξη για μένα. Μια σουηδική ταινία που είχε από όλα, περιπέτεια, δράση, μυστήριο, έρωτα. Στις αρχές του 2010 βγήκε στις αίθουσες και η δεύτερη ταινία, βασισμένη στα βιβλία του Στιγκ Λάρσον και με τα ίδια ακριβώς συστατικά. Αυτή τη φορά το «Κορίτσι έπαιξε με τη φωτιά» και για ακόμη μια φορά με συγκλόνισε. Η τριλογία ήρθε να κλείσει με το ίδιο «Κορίτσι στη φωλιά της σφίγκας». Αστυνομία, υπόκοσμος, δημοσιογράφοι, χάκερ μπλέκονται σε μια ιστορία που σε καθηλώνει επί τρία.

Το μυστικό στα μάτια της

Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία αυτή πήρε το Όσκαρ μέσα από τα «χέρια» του Μίκαελ Χάνεκε. Δεν είναι απλά ένα θρίλερ, είναι και κάτι παραπάνω… Είναι μία ταινία που συνδυάζει τη βία με έναν ανολοκλήρωτο έρωτα. Οι σκηνές μπλέκονται και εναλλάσσονται για να φτάσουν στο τέλος στην κορύφωσή τους. Για μένα από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει γενικότερα… 

Shutter island

Κάποιοι θα θεωρήσουν άτοπη την επιλογή αυτή στο Top  μου, αλλά εγώ θεωρώ το Shutter Island αρκετά καλή ταινία. Αλλά γενικά φέτος έχω την εντύπωση ότι δεν είδαμε ταινιάρες. Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό. Το Shutter Island είχε δράση, είχε μυστήριο και έναν πολύ καλό Ντι Κάπριο, αρκετά συστατικά για μια καλή ταινία, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα.

***

Τάιλερ Ντέρντεν

1. Το μυστικό στα μάτια της

Μπορεί πολλοί να μίλησαν για τη «Λευκή Κορδέλα», αλλά αυτή η ταινία από την Αργεντινή δεν κατέκτησε τυχαία το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Μια αστυνομική ιστορία, που στην πραγματικότητα ασχολείται με εμμονές, λάθη και το χρόνο που περνάει, Το μυστικό στα μάτια της διαθέτει εξαιρετικές ερμηνείες, σκηνοθεσία που θα ζήλευαν πολλοί Αμερικανοί σκηνοθέτες και ένα σενάριο που γίνεται όλο και καλύτερο κάθε φορά που βλέπεις την ταινία...

2. Μαίρη και Μαξ

Μπορεί μια ταινία να είναι τόσο καταθλιπτική και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο τρυφερή; Και να μην είναι ούτε 3D, ούτε καν με πραγματικούς ηθοποιούς; Μπορεί. Η 8χρονη Μαίρη και ο 44χρονος Μαξ θα γίνουν φίλοι δι’ αλληλογραφίας. Τις επόμενες δεκαετίες θα έρθουν αντιμέτωποι με προβλήματα, δόξες και σκαμπανεβάσματα στη φιλία τους. Το -βασισμένο σε πραγματική ιστορία- «Μαίρη και Μαξ» ασχολείται με έννοιες όπως το σύνδρομο Asperger, η ομοφυλοφιλία, ο αλκοολισμός, η μοναξιά, ο θάνατος και αποδεικνύει ότι το μέλλον του σινεμά βρίσκεται –ευτυχώς- στα κινούμενα σχέδια.

3. Ένας άνδρας μόνος

Πολλοί το χαρακτήρισαν ως ένα «glossy editorial περιοδικού μόδας», αλλά ο Τομ Φορντ δημιούργησε μια πραγματικά σπουδαία ταινία. Πίσω από τη γκλαμουριά και τη λάμψη κρύβεται η μοναξιά, ο φόβος, οι αναμνήσεις, οι χιλιάδες τρόποι του να έρχεσαι κοντά με τον άλλο... Ο Τζορτζ του Κόλιν Φερθ –απλά φανταστικός και άξιζε το Όσκαρ- θρηνεί τον εραστή του και έχει αποφασίσει να πεθάνει. Η ζωή όμως έχει άλλη γνώμη. Ή ίσως μπορεί και όχι.

4. Inception

Το Inception δεν είναι απλά μια ακόμα ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά το πιο αριστοτεχνικό κινηματογραφικό παζλ των τελευταίων ετών. Όσο ο Ντομ Κομπ προσπαθεί να δημιουργήσει μια ιδέα στο μυαλό ενός ισχυρού άνδρα, τόσο παρακολουθούμε την κατάρρευσή του. Ένα μυαλό είναι πάντα κάτι αδύναμο, μοιάζει να λέει η ταινία και μέχρι το τέλος της δεν έχουμε καταλήξει αν το δικό μας το μυαλό μας παίζει παιχνίδια ή αν αυτή είναι απλά η ταινία-αριστούργημα του Νόλαν που κανένας δεν κατάλαβε.

5. Toy story 3

Όταν ο ανιψιός μου πήγε να δει το τρίτο Toy Story με τους γονείς του τον ρώτησα πως του φάνηκε.    «Είχε πλάκα» είπε ο γαμπρός μου, αλλά ο μικρός 4χρονος μάς αποστόμωσε: «Όχι. Δεν είχε πλάκα. Ήταν στενάχωρο». Η δύναμη αυτής της φράσης δείχνει και τη δύναμη της ταινίας. Το Toy Story ενηλικιώνεται μαζί με τους χαρακτήρες του. Δεν ασχολείται πια με θέματα αντιζηλίας και ανταγωνισμού, αλλά με το πως μαθαίνει κανείς να αφήνει πράγματα που αγάπησε πίσω του και να προχωρά μπροστά. Και διαθέτει πάντα το ίδιο χιούμορ (βλέπε Μπαζ αλά Ισπανικά) και την ίδια ψυχή (για να αναφερθώ στα είκοσι λεπτά του τέλους) που έκαναν το περιοδικό Time να το ανακηρύξει σε καλύτερο φιλμ της χρονιάς.

6. Up in the air

Μια ταινία με καρδιά. Ένα χαμόγελο που είναι τόσο αμφίσημο, ώστε «κόβει» περισσότερο και από το δάκρυ. Ο Ράιαν περνάει μια ζωή με μια βαλίτσα στο χέρι. Αεροπορικά εισιτήρια, gold cards με προσφορές μόνο για επίλεκτα μέλη, δωμάτια ξενοδοχείων, αεροπλάνα, μια ζωή σε αδιάκοπο check in. Η δουλειά του; Να απολύει εργαζόμενους όταν οι εργοδότες τους δε διαθέτουν «γερά νεύρα». Πραγματικές σχέσεις δεν έχει με κανέναν, στο διαμέρισμά του αισθάνεται ξένος και μόνο στα σύννεφα νοιώθει σαν στο σπίτι του. Όταν θα κληθεί να εγκαταλείψει τον τρόπο ζωής του εξαιτίας ενός... υπολογιστή και μιας αυθάδους πιτσιρίκας, θα αναθεωρήσει τον «no strings attached» τρόπο της ζωής του.

7. The Social Network

Κατηγόρησαν τον Ντέιβιντ Φίντσερ ότι δεν έφτιαξε μια ταινία αντάξια του Μπέντζαμιν Μπάτον. Σωστά. Έφτιαξε μια ταινία καλύτερη του Μπέντζαμιν Μπάτον. Μια ταινία βασισμένη αποκλειστικά στους χαρακτήρες και ειδικά σε εκείνον του ιδιοφυούς –αλλά προβληματικού- Μαρκ Ζούκερμπεργκ. Και κατάφερε να μας δώσει μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές του σινεμά που περιλαμβάνει απλά τον Ζούκερμπεργκ, ένα laptop και το πλήκτρο refresh στην ίδια οθόνη. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

8. Exit through the gift shop

Το ξέρω ότι κλέβω αλλά δε με νοιάζει. Η ταινία προβλήθηκε στις πρόσφατες Νύχτες Πρεμιέρας και απ’ όσο ξέρω δεν είναι σίγουρο εάν θα προβληθεί στη μεγάλη οθόνη στη χώρα μας. Ο περίφημος street-artist Μπάνκσι έφτιαξε ένα περίπλοκο παζλ όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται: στο επίκεντρό του ένας εκκεντρικός Γάλλος, ο Τιερί που αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για το street art. Μέχρι τη στιγμή που θα θελήσει να ασχοληθεί και ο ίδιος με αυτή τη μορφή τέχνης. Ο Banksy έφτιαξε ένα «ντοκιμαντέρ» αστείο, πρωτότυπο, «ζωντανό», αυθάδικο. Με το Exit Through the Gift Shop μάς «βγάζει τη γλώσσα» και δεν το κρύβει κιόλας. Λέγοντας ότι τα πάντα ξεκίνησαν από το αποτυχημένο ντοκιμαντέρ του Τιερί Γκέτα, ο Βρετανός street artist δημιουργεί μια εξαιρετική ταινία, η οποία μπορεί –αλλά πιθανότατα δεν είναι- αλήθεια.

9. Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου (Μέρος Α)

Στο Χάρι Πότερ έχουμε δει πολύ περιπέτεια. Πολλά μαγεία, πολύ τρέξιμο. Εδώ βλέπουμε κάτι άλλο: τρία παιδιά που πρέπει πλέον να αφήσουν την ασφάλεια του σπιτιού και του σχολείου τους και να «παίξουν» τους ήρωες. Ενώ στην ουσία φοβούνται. Και το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να χορέψουν έναν αμήχανο χορό. Αυτόν της μοναξιάς και της ανησυχίας.

10. Ο Αόρατος Συγγραφέας

Όταν ο Πολάνσκι συνάντησε τον Χίτσκοκ: το αποτέλεσμα ήταν μια ταινία γεμάτη σασπένς για έναν αόρατο συγγραφέα που καλείται να επιμεληθεί την βιογραφία ενός Βρετανού πρωθυπουργού. Και η αγωνία χτυπάει κόκκινο.

Καλύτερη ανδρική ερμηνεία: Κόλιν Φερθ (Ένας άνδρας μόνος)

Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία: Τίλντα Σουίντον (Είμαι ο έρωτας) 

Σκηνοθεσία της χρονιάς: Κρίστοφερ Νόλαν (Inception)

Καλύτερη ελληνική ταινία: Μετά τον Κυνόδοντα και τη Στρέλλα, το Attenberg, ο Μαχαιροβγάλτης, το Μέσα στο Δάσος και η Χώρα προέλευσης. Ψηφίζω την τελευταία για τη μαγκιά του σκηνοθέτη και για την σκηνή (-ές) του εθνικού ύμνου.

Σκηνές της χρονιάς:

• ο Τζορτζ Κλούνι κλείνει το κινητό του τηλέφωνο. Και έπειτα χαμογελάει. Με έναν τρόπο που δηλώνει μόνο πόνο.
• Το παραμύθι ξετυλίγεται. Μπροστά στα μάτια των τριών πρωταγωνιστών του Χάρι Πότερ.
• Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του κάνει refresh στην σελίδα του facebook. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.
• Μια ληστεία. Με μάσκες καλογραιών. Στο The Town του Μπεν Άφλεκ.

Ατάκες της χρονιάς: «You mustn't be afraid to dream a little bigger, darling» Eams, Inception, «Εάν συνεχίσεις να σκέφτεσαι το παρελθόν, θα καταλήξεις με χίλια παρελθόντα και κανένα μέλλον» Το μυστικό στα μάτια της

Καλύτερο σάουντρακ: Μια ατίθαση καρδιά

Καλύτερη αφίσα: Black Swan (μετράει γιατί η αφίσα κυκλοφόρησε πριν την ταινία :p)

***

Φράνσις

Mary and Max

Up in the air

Harry Potter and the Deathly hallows

Inception

Bright star

Ένας άνδρας μόνος

Είμαι ο Έρωτας

Το μυστικό στα μάτια της

                                                       Το νησί των καταραμένων

***

ΕΤ ο εξωγήινος

Τοπ 5 με τυχαία σειρά

A SINGLE MAN:

Νέα ματιά στον κινηματογράφο από τον Tom Ford! Εντυπωσιάστηκα! Υπέροχη φωτογραφία και πολύ καλές ερμηνείες (ο Colin Firth ζωγραφίζει ΠΑΛΙ!!!). Η ταινία σε μεταφέρει απόλυτα στο Los Angeles της δεκαετίας του ’60 με κάθε δυνατή λεπτομέρεια! Μια ταινία που παρόλο που δεν έχει καμιά ιδιαίτερη πλοκή, σε καθηλώνει!

THE GHOST WRITER:

Γεμάτη ταινία. πλήρης! Με λίγο απ’ όλα: σασπένς, πλοκή, ίντριγκα και μια αδιόρατη αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι και πραγματική ιστορία! Ο Roman Polanski είναι εδώ για άλλη μια φορά! Με ένα εξαιρετικά διαλεγμένο κάστ, που δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις τον καλύτερο (ίσως η απόλυτη μεταμόρφωση του Pierce Brosnan), φτιάχνει μια ταινία που ήρθε αθόρυβα και τελικά άρεσε πολύ!

THE SOCIAL NETWORK:

Ίσως η πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς! Με αιχμή του δόρατος την «πραγματική» ιστορία του εμπνευστή του Facebook και τις δυνατές ερμηνείες των Τζέσε Άιζενμπεργκ και Τζάστιν Τιμπερλέικ (αλλά και όλου του κάστ). Κλασικός αμερικάνικος κινηματογράφος! Αυτό μου έμεινε κι επειδή είχα καιρό να το νιώσω (πολύ καιρό όμως), την ξεχώρισα. Οι ταινίες του David Fincher μπορεί να μην μου αρέσουν πάντα, αλλά ποτέ δεν είναι αδιάφορες!

 INCEPTION:

Christopher Nolan did it again! Τελικά ο τύπος το ‘χει! Και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά το γεγονός ότι η σφραγίδα του φαίνεται σε όλες τις ταινίες του! Πολύ μεγάλη υπόθεση για κάθε καλλιτέχνη. Διαφορετικό σινεμά και εδώ! Νέα πράγματα, νέες ιδέες, όλα νέα... Εκτός από τον Leonardo Di Caprio που κάθε φορά είναι όλο και καλύτερος και μεγαλώνει σαν το παλιό καλό κρασί! Του βγάζω το καπέλο!  Ο Joseph Gordon-Levitt και η Marion Cotillard, οι ιδανικοί συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι στα όνειρα. Ίσως το καλύτερο σενάριο της χρονιάς: σε βάζει σε σκέψεις, σε αναζητήσεις, σε συζητήσεις...

TRON LEGACY:

Κι εκεί που λες ότι τελείωσαν οι καλές ταινίες της χρονιάς, έρχεται το Tron Legacy για να κόψει το νήμα στην εκπνοή! Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Joseph Kosinski κάνει την έκπληξη! Μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με την κλασική έννοια του όρου. Το storyline, τα εφέ, η μουσική, ο πάντα υπέροχος Jeff Bridges είναι λίγα από τα κομμάτια που συνθέτουν αυτό το πάζλ που σε μεταφέρει σε ένα άλλο κόσμο. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης για εμένα είναι πως χωρίς να έχω δει την πρώτη ταινία του 1982, μπορώ μέσα από την τωρινή να διακρίνω τα απομεινάρια της παλιάς, την αίσθηση που έχει αφήσει να περάσει στην τωρινή και που συνδέει τις 2 ταινίες. Σε όποιον αρέσει το είδος (επιστημονική φαντασία), βρίσκει εδώ την τέλεια έκφρασή του!

Ερμηνεία της χρονιάς:

Leonardo Di Caprio στο Inception

Jesse Eisenberg στο The Social Network

George Clooney στο The American

Colin Firth στα A Single Man & The King’s Speech

Νικητής ο Colin Firth! Δύο στα δύο σε μια χρονιά!

Όλοι άντρες! Τυχαίο? Δε νομίζω...

Ατάκα της χρονιάς 

Με διαφορά από «Τα οπωροφόρα της Αθήνας», τα παρακάτω:

1)      Πας για φραγκόσυκα? –Όχι, πάω για φραγκόσυκα! – Α! Κι εγώ νόμιζα πως πας για φραγκόσυκα...»

2)      Είναι καλό, σας παρακαλώ!

***

Σατίν

1. Invictus
2. Buried
3. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων
4. Χώρα Προέλευσης
5. Μαχαιρoβγάλτης
6. Eat pray Love
7. Inception