Το Tron:Legacy είναι κουλ. Συγγνώμη αλλά μόνο αυτή είναι η έκφραση που μου έρχεται στο μυαλό. Και πως να μην είναι κουλ όταν έχεις σε όλη την ταινία εκπληκτικό 3D, φώτα νέον να σε ζαλίζουν και την επιτομή του mr. Cool himself (μπορείτε να τον φωνάζετε και Τζεφ Μπρίτζες) σε νεαρή αλλά και μεγαλύτερη ηλικία; Όσο για την υπόθεση; Ποια υπόθεση; Ποιος δίνει δεκάρα για την υπόθεση; Εδώ μιλάμε για «βιο-ψηφιακή τζαζ»...
Ήταν 1982 όταν ο Στήβεν Λιζμπέργκερ παρέδιδε το φιλμ Τρον. Εκεί ο Κέβιν Φλιν, ένας προγραμματιστής βιντεοπαιχνιδιών εκτίθεται σε μια ακτίνα λέιζερ, η οποία τον μεταφέρει στη διάσταση ενός παιχνιδιού δικής του κατασκευής, όπου πρέπει να αντιμετωπίσει παγίδες και κακούς που είναι δικά του δημιουργήματα. Στην ταινία του 2010 ο γιος του -πολλά χρόνια μετά την εξαφάνιση του πατέρα, μπαίνει στο «Πλέγμα» και βρίσκεται μπροστά σε μια αλλαγή δυνάμεων.
Μοτοσικλέτες που βγάζουν νέον φως, μάχες με δίσκους, ένας ψηφιακός Τζεφ Μπρίτζες ενάντια σε έναν πραγματικό, cameo εμφανίσεις από τους Μάικλ Σιν (ναι, τον Τόνι Μπλερ της Βασίλισσας) και τον Σίλιαν Μέρφι (ο Ντίλιντζερ στο συμβούλιο), ένα εντυπωσιακότατο 3D (κατά τη γνώμη μου το καλύτερο μετά το Άβαταρ), η ηλεκτρονική μουσική δημιουργούν μια ταινία που εντάξει, δεν προσφέρει και τίποτα από άποψη σεναρίου, αλλά μοιάζει με παιχνιδότοπο στα μάτια 5χρονου παιδιού: σε κάνει να σου τρέχουν τα σάλια.
- Περισσότερα για τη σχέση προγράμματος και πραγματικότητας στο Τρον διαβάστε εδώ
Τάιλερ Ντέρντεν
Tailer, συμφωνώ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά ένιωσα μετά από πολύ καιρό παιδί (μπροστά σε οθόνη). Να με συνεπαίρνουν οι μάχες, να με ‘’τρομάζουν’’ οι κακοί, ταχύτητα, νέον φώτα και electro beat (τα δυο τελευταία ως μεγάλος!!!). και μην ξεχάσω το σήμα της Walt Disney στην αρχή!!!
Νομίζω η λέξη που ακολουθεί, αποτελεί το συμπέρασμα: WOW!
@ Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σινεμά πολλές φορές είναι κοινωνικό σχόλιο. Κάποιες είναι συναίσθημα και άλλες είναι ένστικτο. Μερικές φορές είναι απλά παιχνίδι.. εδώ είναι βιντεο-παιχνίδι!! :)