«Η αίσθηση του χεριού της δεν μ’ άφησε ποτέ. Ήταν διαφορετικό απ’ οποιοδήποτε άλλο χέρι είχα κρατήσει ποτέ, διαφορετικό απ’ οποιοδήποτε άλλο άγγιγμα είχα νιώσει. Αυτά τα δάχτυλα κι αυτή η παλάμη ήταν σαν μια προθήκη ξέχειλη απ’ όλα όσα ήθελα να ξέρω –κι όλα όσα έπρεπε να ξέρω» Χαρούκι Μουρακάμι, Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου
Αν και φαινομενικά πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικές ταινίες, ουσιαστικά είναι λες και αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος –άλλωστε ο Τόνι Λιούνγκ αποτελεί τον συνδετικό κρίκο. Στη μία ο πόθος είναι κάτι άπιαστο, τον φαντάζεσαι, υπάρχει στον αέρα, τον αισθάνεσαι. Στην άλλη ο πόθος είναι τόσο φανερός που θαρρείς πως υπερκαλύπτει τα πάντα. Και οι δύο ταινίες, ωστόσο, φτάνουν στο ίδιο αποτέλεσμα: σε ένα σκονισμένο τζάμι, από όπου όλα όσα έγιναν φαίνονται θολά.
Ερωτική Επιθυμία
Είναι μια ανήσυχη στιγμή.
Εκείνη έχει κρατήσει το κεφάλι χαμηλωμένο, για να του δώσει την ευκαιρία να την πλησιάσει. Αλλά εκείνος δεν μπορούσε, δεν τολμούσε.
Εκείνη γυρίζει και φεύγει μακριά.
Ένα βαλς. Δυο σώματα που χορεύουν σε έναν ρυθμό αργό και εξουθενωτικό. Μια ιστορία πόθου, μια ιστορία φόβων. Μια ερωτική επιθυμία. Χωρίς ερωτική κορύφωση.
Η καρδιά χάνει δυο κτύπους, παρακολουθώντας δύο ανθρώπους να στρέφονται γύρω από την επιθυμία αυτή, να τη ζυγιάζουν με το βλέμμα, να πλησιάζουν και ύστερα πάλι –από τα πρέπει και μια φράση που κλωθογυρίζει στο μυαλό («Εμείς δε θα γίνουμε σαν αυτούς»)- να απομακρύνονται ξανά. Με υπόκρουση την υπέροχη μουσική του Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι και σκηνικό ένα δωμάτιο ξενοδοχείου (με όνομα 2046), δύο διπλανά σπίτια, μια σκάλα, ένα βροχερό σκηνικό, μια προδοσία. Ένα τσιγάρο, ένα ζευγάρι παντόφλες, γεύσεις, ένα μυστικό που το λες σε μια τρύπα για να μη το ακούσει κανείς.Αυτή η εποχή έχει περάσει.
Τίποτα από όσα της ανήκαν, δεν υπάρχουν πια.
Ο Ουόνγκ Καρ Γουάι δεν έφτιαξε απλά μια ταινία. Έφτιαξε ένα ποίημα. Τα ελάχιστα πρόσωπα που μας ενδιαφέρουν είναι εκεί, στην κάμερα, τα υπόλοιπα απλά δεν μας δείχνουν ποτέ το πρόσωπό τους. Η απουσία μετράει όσο και η παρουσία. Τα τηλεφωνήματα που δεν έγιναν, οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, τα ερωτικά αγγίγματα που δεν υπήρξαν, είναι όλα τόσο σημαντικά όσο και οι κρυφές συναντήσεις, οι πρόβες για τις στιγμές που δεν θα δούμε ποτέ επί της οθόνης, οι κουβέντες που ανταλλάχθηκαν με τρυφερότητα.
Θυμάται αυτά τα χαμένα χρόνια.
Λες και κοιτά μέσα από ένα σκονισμένο παράθυρο,
Το παρελθόν είναι κάτι που μπορεί να δει, αλλά δεν μπορεί να αγγίξει.
Και ό,τι βλέπει είναι θολό και ασαφές...
Προσοχή, ΠόθοςΞεκινώντας ως μια ιστορία εκδίκησης, στο Προσοχή, Πόθος παρακολουθούμε δυο αγρίμια να κυκλώνουν το ένα το άλλο. Πρόκειται για έναν χορό κι εδώ, αλλά άλλου είδους, έναν χορό όπου ο πόθος και η ερωτική πράξη ανάγονται σε ζήτημα ζωής και θανάτου.
Μια ιστορία γεμάτη σεντόνια ιδρωμένα, «βρώμικα», μια ιστορία όπου το σεξ χρησιμοποιείται ως όπλο, αλλά τελικά αφοπλίζει, μια ιστορία που ξεκινά γεμάτη μίσος για να καταλήξει αγνή, μόνο συναίσθημα.
Ο Ανγκ Λι σε αυτή την –παραγνωρισμένη, μιας και ήρθε μετά το σούπερ-επιτυχημένο «Brokeback mountain»- ταινία του εξερευνά τους μηχανισμούς του πόθου, του σεξ, τις σκοτεινές πτυχές της ερωτικής επιθυμίας, μέσα από την ιστορία μας φοιτήτριας που έχοντας ως στόχο να σκοτώσει τον Κινέζο αρχηγό ασφάλειας που συνεργάζεται με τους Ιάπωνες, αποφασίζει να τον παρασύρει σε μια ερωτική περιπέτεια.
Η ιστορία εκτυλίσσεται περίπου μια 20ετία πριν από εκείνη της Ερωτικής Επιθυμίας και εδώ έχουμε έναν Τόνι Λιουνγκ χαμαιλέοντα: από απατημένο εραστή σε σκληρό αξιωματούχο, για να καταλήξει –και στις δύο- σε πληγωμένο εραστή.Και οι δύο ιστορίες εκτυλίσσονται μέσα σε λίγα τετραγωνικά: σε δρόμους όπου τα σώματα περπατούν πλάι-πλάι, αγγίζοντας διστακτικά το ένα το άλλο, στο πίσω κάθισμα αυτοκινήτων, σε δωμάτια ξενοδοχείων με τη/τους συζύγους (απόντες ή παρόντες) να «αναπνέουν» δίπλα. Με τα σεντόνια να ζουν μια δεύτερη ζωή ή να κραυγάζουν την απουσία.
Στο Προσοχή, Πόθος, ένα χέρι ακουμπά το κρεβάτι και το ρολόι θα σημάνει την ώρα. Ένα δάκρυ που συγκρατείται να μην κυλήσει και η γνώση ότι ο χρόνος –όπως και στην Ερωτική Επιθυμία- έχει φτιαχτεί για να περνάει. Και το παρελθόν θα είναι πάντα ένα τζάμι σκονισμένο από όπου εκείνος –όταν πια αυτή δεν θα υπάρχει- θα κοιτάζει πίσω. Και ότι βλέπει θα είναι θολό και ασαφές...
Αν σας άρεσαν δείτε ακόμα:
• Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια
• 2046
• Chungking Express
Τάιλερ Ντέρντεν
Συγχαρητήρια Τάιλερ!!! Λατρεμένες και οι δύο ταινίες (άλλο τόσο και οι προτάσεις).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστό το ερωτηματικό στον τίτλο. Τι να έχει η μία εναντίον της άλλης;
Δυστυχώς το "Si, jie" δεν έλαβε από το κοινό την αποδοχή που του άξιζε.
Για τον Tony Leung το μόνο που έχω να πω είναι ότι θα έπρεπε εκεί στο Αμέρικα να του έχουν δώσει ήδη Όσκαρ. Αλλά ξέχασα δε μιλάει Αγγλικά.
Σε ευχαριστώ πολύ Moody.. Τίποτα απολύτως. Είμαι μάλιστα πεποισμένη ότι ο Ανγκ Λι θέλησε για λίγο να «βαδίσει στα χνάρια» του Γουόνγκ Καρ Γουάι.. με το δικό του τρόπο. Σωστά. Ίσως του το δώσουν κάποτε... (ευσεβής πόθοι)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤάιλερ
Δεν έχω δει τη δευτερη ταινία αλλά μετα από τέτοια ανάλυση θα τρέξω να τη βρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το Ερωτική Επιθυμία και το 2046 που είναι άτυπα η συνέχεια του, με άγγιξαν όσο λίγες ταινίες! Ο Σιγκέρου απλά τέλειος!
Κωνσταντίνα
@ Kwnstantina Na tη δεις, την προτείνω ανεπιφύλακτα... Ναι όντως το 2046 είναι μια πιο «φευγάτη» συνέχεια της Ερωτικής Επιθυμίας.. όπως και το γράψιμο. Συμφωνούμε και στο θέμα του Ουμεμπαγιάσι...
ΑπάντησηΔιαγραφή