1927. Ο Τζωρτζ Βαλεντίν ειναι το μεγάλο αστέρι των Kinograph Studios. Μόλις έχει ολοκληρώσει την τελευταια του ταινία, όπου πρωταγωνιστεί βεβαίως,και δρέπει τις δάφνες του θριάμβου του. Ο Βαλεντίν είναι ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου, και η ταινία του Michel Hazanavicius The Artist ειναι μια υπέροχη βωβη ταινία, για το βωβό σινεμά και τη συνάντησή του με τον μεγάλο απόντα: τον ήχο.Παρότι βεβαίως οι ηθοποιοί και στο βωβό σινεμά μιλούσαν, γελούσαν, ούρλιαζαν, έκλαιγαν, μόνο που δεν καταγραφόταν ο ήχος που παρήγαν.
Η ταινία του Hazanavicius χρωστάει το ήμισυ της επιτυχίας της στον πρωταγωνιστή της Jean Duzardin ο οποίος ειναι ΕΞΟΧΟΣ. Δικαίως βραβεύτηκε με το Οσκαρ α' ανδιρκού ρόλου. Ο Βαλεντίν του ειναι αναμφίβολα σταρ, αλλά ένας ανοιχτόκαρδος, χιουμορίστας και ευγενικός σταρ, που δείχνει να μην εχει καβαλησει το καλάμι της φήμης. 'Η μήπως όχι; Πάντως η σύζυγός του Ντόρις( θαυμάσια η Penelope Ann Miller) καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι.
Αυτές οι ιδιότητες του Βαλεντίν λοιπόν, τον κάνουν να "συγκρουστεί" μετωπικά, ή μάλλον καρδιακα, με την όμορφη χορεύτρια-ηθοποιό Πέπι Μίλλερ(απόλαυση η Berenice Bejo).
Η ταινία του Hazanavicius εχει μόνο έναν ήχο κυρίαρχο: τη θαυμάσια μουσική του Ludovic Bource να συνοδεύει τα πλάνα, άπαιχτες ερμηνείες ( προσέξτε και τον John Goodman στο ρόλο του μεγαλοπαραγωγού Αλ Ζίμερ) και τον χαριτωμένο σκύλο, ράτσας Τζακ Ράσελ, πιστό σύντροφο του Βαλεντίν. Η ταινία δεν αποτελεί απλώς μία κινούμενη ανάμνηση των προγόνων του σινεμά, αλλά και μία άσκηση στη στοχαστική σιωπη. Ειναι εκπληκτικό το πως, μόλις απαλείψεις την ομιλία και τις όποιες διεκρινίσεις αυτή περιέχει, όχι μόνο επιστρατεύονται άλλα μέσα, εκ μέρους του πομπού του μηνύματος, προκειμένου να εκφράσει αυτά που θέλει, αλλά και ο αποδέκτης αυτού χρειάζεται να παρακολουθεί ενεργητικότερα για να κατανοήσει.
Ο Βαλεντίν, μάστορας της "εκφραστικής γκριμάτσας" φαίνεται να μην μπορεί να συμβαδίσει με τη νέα ανακάλυψη: τις ομιλούσες ταινίες. Το ίδιο το αδηφάγο σύστημα παραγωγής ταινιών τον πετάει έξω ως ξεπερασμένο. Η Πέπι όμως ,το "φρέσκο κρέας" του στούντιο εχει άλλη άποψη- και η αγάπη της για τον παρωχημένο σταρ του σινεμά θα γίνει το στήριγμά του στη νέα εποχή. Εξαιρετικό το φινάλε με τον χορό των συμπρωταγωνιστών πλεόν, Βαλεντίν-Μίλλερ.
Ο Hazanavicius εφτιαξε μία ταινία με ρετρό τρόπο , για να μιλήσει για ένα ρετρό θέμα, αλλα ειναι βέβαιο πως ΔΕΝ θα εχει την τύχη του Βαλεντίν. Διότι η μνήμη, εν προκειμένω αυτη που αφορά το παρελθόν του σινεμά και των ανθρώπων του, εχει θέση στον καθημερινο μας βίο και όχι στον σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας.
Φράνσις
οποίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου