Στις Σκοτεινές Σκιές όπου η πρωτοτυπία σέρνεται...

Ο Τζόνι Ντεπ και ο Τιμ Μπάρτον γνωρίζονται καλά. Εδώ και χρόνια έχουν μια ιδιαίτερα δημιουργική συνεργασία που κινείται από το απλά ενδιαφέρον (Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων) στο εξαιρετικό (Ed Wood). Στο Dark Shadows αποφάσισαν να κάνουν πλάκα. Μόνο που αυτή η πλάκα συνεχώς κάτι σου θυμίζει...

Κάπου βλέπεις το χιούμορ του Ακέφαλου Καβαλάρη. Και το σχόλιο για την αδυναμία ενός «παρία» να ενταχθεί στη σύγχρονη κοινωνία (Ψαλιδοχέρης). Και το γκόθικ στοιχείο κάθε ταινίας του Τιμ Μπάρτον. Ναι, εάν σου είχε λείψει ο σκηνοθέτης, θα σου ψιλο-αρέσει η νέα του ταινία. Ειδικά προς το τέλος ο Μπάρτον χρησιμοποιεί όλα τα κλασικά στοιχεία του σινεμά του, προκαλώντας στον θεατή ένα αίσθημα νοσταλγίας. Παρ' όλα αυτά θα περιμέναμε πάντα κάτι καλύτερο από τον Μπάρτον. 

Αστείες σκηνές υπάρχουν, η παραγωγή (σκηνικά και κοστούμια) είναι εντυπωσιακά, ο Τζόνι Ντεπ είναι όπως πάντα απολαυστικός, αλλά όλα αυτά δεν αρκούν για να ανανεώσουν το σινεμά του Μπάρτον, το οποίο μάλλον πάσχει από έλλειψη έμπνευσης.

Με αποτέλεσμα να αναμασά παλιές αγαπημένες στιγμές του ίδιου του του εαυτού, να προσπαθεί να χωρέσει τα πάντα σε ένα πολύ μικρό καλάθι και να μην φτάνει ποτέ να μιλά στην καρδιά του κοινού του.

Ή ίσως απλά ο Μπάρτον να χρειάζεται επειγόντως διακοπές...

Τάιλερ