Εξόχως ασήμαντη (;)

Ο τίτλος του κειμένου, χωρίς το ερωτηματικό, είναι το σχόλιο φίλου μου που αγαπάει  τρελά το σινεμά, για την ταινία –σκάνδαλο του Steve McQueen  Shame και ελικρινά μονο αυτό ΔΕΝ τη θεωρώ.

Ο Μπράντον, ο ομορφος, κορμάρας, «προικισμένος» ( η full frontal  σκηνή, άνευ σχολίων). Ο Μπράντον , με την καλοπληρωμένη δουλειά, το εργένικο διαμέρισμα, ο Μπράντον ο εθισμένος στο σεξ. Όχι τον έρωτα- το σεξ. Ωμό σεξ, πληρωμένο ή όχι. Ετεροφυλόφιλο ή όχι. Κατά μόνας ή όχι. Ιντερνετικό ή όχι. Ομαδικό ή όχι. Όλα τα κάνει , είναι πρόθυμος, ακαταμάχητος με τις γυναίκες και ανερμάτιστος.

Ο Μπράντον όμως είναι μόνος. Είναι απίστευτος ο διαχωρισμός κορμιού-συναισθημάτων που κάνουν τ’ανθρώπινα όντα. Δύο άνθρωποι μπορούν να κάνουν καταπληκτικό σεξ, να κάνουν τα πάντα αλλα να μην ανοίγονται συναισθηματικά. Να μην γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, να μην ρισκάρουν ψυχικά. Για πόσο;  Ο Michael Fassbender στο ρόλο του Μπράντον είναι εκπληκτικός. Πολύ καλή είναι επίσης και η Carey Mulligan στο ρόλο της αγχωμένης, πεινασμένης συναισθηματικά, ενοχλητικά εκλδηλωτικής κάποιες φορές  Σίσσυ, αδελφής του. Η σχέση Μπράντον- Σίσσυ δεν ξεκαθαρίζεται- υπάρχει  κάτι ομιχλώδες, κρυμμένο στα βάθη της οικογενειακής ντουλάπας, αδιόρατα ερωτικό. Απ΄τη μερια της Σίσσυ. Εκλιπαρεί την προσοχή, το βλέμμα  του Μπράντον. Δείχνει σα να θεωρει τη δική του αποδοχή ζωτικής σημασίας. Ακόμη κι όταν μιλάει απελπισμένα στον εραστή της, δημιουργεί την εντυπωση ότι δίνει παράσταση  για χάρη του Μπράντον, του κλειστού, απόμακρου συναισθηματικά, αδελφού της.

     Η ταινία του McQueen είναι «ενοχλητική», χωρίς να γίνεται χυδαία, παρόλο που το θέμα προσφέρεται. Είναι ενοχλητική όπως η σωματική διέγερση  σε λάθος τόπο ή χρόνο. ‘Όπως η εισβολή της Σίσσυ στην τουαλέτα , τη στιγμή ακριβώς που ο Μπράντον αυτοϊκανοποιείται. Ακόμη κι οι ερωτικες σκηνές της ταινίας, αν και εκρηκτικές, δεν προκαλούν αρνητικά συναισθηματα. Και γιατί άλλωστε;

Δεν είναι εύκολα προσπελάσιμος ο Μπράντον- είναι απολύτως οικεία φιγούρα και γνώριμη σε πολλους από εμάς. Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, η θεμελειώδης διάκριση μεταξύ δημόσιου-ιδιωτικού , επιτρέπει στον καθένα να οργιάζει μεχρις εσχάτων το βράδυ, και  το επόμενο πρωινό,  να περιμένει περιποιημένος το μετρό σα να μη συνεβη τίποτα. Πόσους/ες Μπράντον συναντούμε  καθημερινά χωρίς να το γνωριζουμε;

Ένα ερώτημα  μου δημιουργήθηκε  παρατηρώντας αυτόν το σεξομανή  αλλά ποτέ αναξιοπρεπή τύπο, τουλάχιστον όχι κραυγαλέα: Αν το σώμα μας είναι η ορατή ψυχή μας, τί μας  ενοχλεί ακριβώς στην ερωτικη συμπεριφορά του Μπράντον; Το ότι είναι  «εξώλης και  προώλης»; Το ότι αδυνατεί να κάνει μια  κανονική σχέση με άλλο άνθρωπο; Το ότι κάνει ακριβώς όσα μας συμβουλεύει ο Κ.Καβάφης, να  ΜΗΝ  κάνουμε, στο ποίημά του  ‘Οσο Μπορείς ;

Είναι εν τέλει το αγοραίο  της συμπεριφοράς του που μας θλίβει; Δεν είμαι σίγουρη ότι ο Μπράντον είναι αξιοκατάκριτος, δεν ειμαι καθόλου σίγουρη. Αλλά η απορία μου παραμένει:

 Αν το κορμι μας είναι η ορατή ψυχή μας, τότε η ικανοποίηση μεχρι εκεί που δεν παίρνει, του σώματος (η σκηνή του ερωτικού τρίο, είναι άπαιχτη), γιατί μας αφήνει ψυχικά παραπονεμένους και ακάλυπτους;

      Η μουσική που ντύνει τα πλάνα είναι του Harry Escott.

Φράνσις